جهت سلامتی و فرج آقا امام زمان (عج)
صلوات
التماس دعای خیر ...
یا حق !
نشاط انگیز و ماتم زائی ای عشق عجب رسواگر و رسوائی ای عشق
اگر چنگ تو با جانی ستیزد چنان افتد که هرگز برنخیزد
تو را یک فن نباشد، ذو فنونی بلای عقل و مبنای جنونی
تو « لیلی» را ز خوبی طاق کردی گل گلخانه ی آفاق کردی
اگر بر او نمک دادی، تو دادی بدو خوی ملک دادی،تو دادی
لبش گلرنگ اگر کردی،تو کردی دلش را سنگ اگر کردی،تو کردی
به از « لیلی» فراوان بود در شهر به نیروی تو شد جانانه ی دهر
تو « مجنون» را به شهر افسانه کردی ز هجران زنی دیوانه کردی
تو او را ناله و اندوه دادی ز محنت سر به دشت و کوه دادی
چه دلها کز تو چون دریای خون است چه سرها کز تو صحرای جنون است
به« شیرین »دلستانی یاد دادی وز آن « فرهاد » را بر باد دادی
سر و جان و دلش جای جنون شد گران کوهی ز عشقش بیستون شد
ز « شیرین » تلخ کردی جام فرهاد بلند آوازه کردی نام فرهاد
یکی را بر مراد دل رسانی یکی را بر غم هجران نشانی
یکی را همچو مشعل بر فروزی میان شعله ها جانش بسوزی
*****
خوشا آنکس که جانش از تو سوزد چو شمعی پای تا سر بر فروزد
خوشا عشق و خوشا ناکامی عشق خوشا رسوائی و بد نامی عشق
خوشا بر جام من، هر شام و هر روز همه درد و همه داغ و همه سوز
خوشا عاشق شدن،اما جدائی خوشا عشق و نوای بینوایی
خوشا در سوز عشق سوختن ها درون شعله ها افروختن ها
چو عاشق از نگارش کام گیرد چراغ آرزوهایش بمیرد
اگر میداد«لیلی»کام «مجنون» کجا افسانه می شد نام «مجنون» ؟
هزاران دل بحسرت خون شد از عشق یکی در این میان مجنون شد از عشق
در این آتش هر آنکس بیشتر سوخت چراغش در جهان روشنتر افروخت
نوای عاشقان در بینواییسب دوام عاشقی ها در جدائیست
یـک دختـر یک مـرد را می خواهد - یک مرد ثروتمند، موفق،جـذاب، تنومند، با استعداد، با محبت، پدری مهربان بـرای فرزندانش و یا یک دوست... جـزئیات متفاوت میـباشد امـا یک نکته اساسی وجود دارد و آن این است که او یـک مـرد را می خواهد. مرد مطلوب هر دختری همچـنانـکه سنش افزایش می یابد دستخوش تغییر میگردد:
ادامه در ادامه مطلب
نگاهها سرد و خشکیده رو به خاک و نه به آسمان بود!دریای پاکی ها خشک شده بود و خارها دیگر گل را به روی خود نشان نمی دادند...!
سیاهی قلب همگان را تیره کرده بود...من مانده بودم و امیدهای یخ زده در دلم...چقدر ترسیده بودم...زندگی برایم واژه ی غریب می نمود...!
می رفتم!بی آنکه بدانم کجا،فقط می رفتم...سرد بود.انگار در آن تاریکی نور ناشناخته مانده بود!وسعت آسمان پیش رویم،تنگی سینه رو به رویم...چه می کردم؟!اگر تو جای من بودی سکوتت را فریاد می کردی یا صدایت را در سینه پنهان؟
ترسیده بودم،حتی جرات فرار هم نداشتم!!!چشمانم را بسته بودم و فقط خدایم را می خواندم،دلسرد و غمگین گوشه ای گم شده بودم!
نه صدایم کردند،نه فریادشان کردم.شاید سالها طول کشید تا اکنون چشمانم را گشوده ام...خدا مرا صدا می کرد...................!
