لحظه نبودن نیستن ها ، اگر منت می نهی بر کلام من ، باحترام سلامت می گویم

 و هزار گلپونه بوسه به چشمانت هدیه می دهم. قابل ناز چشمانت را ندارد.

دیرروز یادگاری هایت همدم من شدند و به حرفهای نگفته من گوش دادند.

 و برایم دلسوزی کردند. البته به روش خودشان که همان سکوت تکراری بود و

یادآوری خاطرات با تو بودن.

دست نوشته ات را می بوسیدم و گریه می کردم. زیبا ، به بزرگی مهربانی ات ببخش

 که اشکهایم دست خطت را بوسیدند. باز هم ستاره به ستاره جستجویت کردم.

ولی نیافتمت.

از کهکشان دلسپردگی من خسته شدی که تاب ماندن نیاوردی و بی خبر رفتی ؟

مهتاب کهکشان نیافتنی من ، آنقدر بی تاب دیدنت شده ام که دلتنگی ام را به قاصدک سپردم

 و به هزار شعر و ترانه رقصان به سوی تو فرستادم.

روزها و شبها به دنبالت آمدند و تو را ندیدند. قاصدک هم برنگشت.

 شاید او هم شیفته نگاه مهربانت شد. باشد،

اشکالی ندارد. تو عزیزی ، اگه یه قاصدک هم از من قبول کنی ، خودش دنیایی است.

کاش یاسهایی که برایت پرپر شدند و به سویت آمدند، دوست داشتنم را برایت آواز

کنند.کاش باران بعد از ظهرهایت، تو را به یاد اشکهای من بیندازد.

نازنین ، هر پرنده سفر کرده ای از تو می خواند و هر غنچه ای که می شکفد،

 نام تو را بر زبان می آورد. نیم نگاهی به روزهای تنهایی ام کن و

 لحظه های زرد و بی صدای مرا تو آبی و ترانه باران کن.

بگذار باز هم قاصدک ترانه های من در هوای دلتنگی تو پرواز کند.

 همین حوالی بی قراری ها باز هم گلهای بی تابی شکفته.

 زیبا ، امشب ، شام غریبان عاشقانه من و تو است. به

یادت مثل شمع می سوزم و ذره ذره وجودم آب می شود.

تو هم به یاد بی تابی هایم شمعی روشن کن و بگذار مثل من بسوزد.

مهربانی باران ، یادم کن در هر شبی که بی ستاره شد.

نازنینم !

تو برایم هنوز بهترین حضور هستی ، در بهترین قاب دنیا ....

 تن غربت زده جوانی ام از عشق تو گم شد و این نوشته زخمی بر دیوار دلم رنگ ترحم گرفت ...

 من انتظار آبی ترین روز ها را می کشم نباید در حسرت نبودن شهد شیرین زندگی ثانیه ها را به ساعت ها تبدیل کنم و بی ارزو خواب فرداها را ببینم ....
 به اندازه همان ستاره هایی که شب های خلوتم را نظاره گر بودند

 می خواهمت و سحر گاهان همراه با طلوع خورشید از شوق تو بیدار می شوم و صدای عاشق ترین شقایق ها را از پنجره اتاقم می شنوم ....

آه ای مردی که لبهای مرا
از شرار بوسه ها سوزانده ای ...
هیچ در عمق دو چشم خامشم
راز این دیوانگی را خوانده ای ...
هیچ می دانی که من در قلب خویش
نقشی از عشق تو پنهان داشتم ...
هیچ می دانی کز ای عشق نهان
آتشی سوزنده بر جان داشتم ...
گفته اند آن زن زنی دیوانه است
کز لبانش بوسه آسان می دهد...
آری اما بوسه از لبهای تو
بر لبان مرده ام جان میدهد ...
هرگزم در سر نباشد فکر نام
این منم کاینسان ترا جویم بکام....
خلوتی می خواهم و آغوش تو
خلوتی می خواهم و لبهای جام....
فرصتی تا بر تو دور از چشم غیر
ساغری از باده ی هستی دهم ...
بستری می خواهم از گلهای سرخ
تا در آن یک شب ترا مستی دهم....
آه ای مردی که لبهای مرا
از شراربوسه ها سوزانده ای ...
این کتابی بی سرانجامست و تو
صفحه کوتاهی از آن خوانده ای ...

         عاشق آن نیست که هر لحظه کنترت باشد

                                                        عاشق آن است که هر لحظه به یادت باشد

ولی هر چه انتظارکشیدم نیومدی ...

چشمام به جاده پرپیچ و خم جدایی می نگرد ...

جاده ای که تو در هنگام وداع از اونجا رفته ای ...

و اینقدر چشم انتظار به این کوره ی راه نگریسته ام که چشمام به حرف آمده اند ...

آه خدایا ... خدایا ...

به هرجا می نگرم همان پیچ و خم رو در مقابل دیدگان خود می بینم ...

ای کاش برای لحظات اندکی احساس مرا درک می کردی ...

آن وقت بود که در مقابل دنیا حاضر نبودی منو از دست بدی ...

همانگونه که من در مقابل هیچ چیز تو رو از دست نمی دهم ... 

تنهایم چقدر این تنهایی برایم سخت است .

تنهایم مثله کوه هایی که به قوله همدیگر به هم نمی رسند .

چقدر بی تو بودن سخت است بی تو اما با یاد تو زنده ام و منتظره مرگ نشته ام.